Stil zoekt het Oog wat het al lang kent

Zij in haar eenvoud onmiskenbaar aanwezig

Zijn eeuwige blik tussen zien,

verlangen , bewondering en prikkeling

Zij is in Zicht

en het Oog

dat blijft kijken

Een ritme groter dan onszelf,

een vorm van loslaten,

genieten en thuiskomen in het lichaam.

Ons lachen mengt zich met geritsel van de bladeren,

onze zweetdruppels met de

dauw van het bos.

Diepe vreugde van samenzijn,

samen voelen hoe het leven door ons heen stroomt.

Een reeks kleine landschappen,

zorgvuldig geschilderd,

volgt de kromming van de wervelkolom.

Canvassen hechten zich ritmisch -

alsof de natuur zelf door het lichaam stroomt.

De rug fungeert als drager,

organisch verdeeld

waar structuur en landschap samenvallen.

In elk landschap ligt een stukje gevoel,

een reis over de rug

die nu haar eigen weg volgt.

Kleine landschappen

vervagen grenzen

- tussen landen, tussen lijnen,

tussen blik en betekenis.

Fijn getekend in pen,

vangen de werken stille overgangen

De plexi laag beschermt en filtert,

zoals herinnering of afstand dat doet.

Wat zichtbaar is, blijft niet vanzelfsprekend bereikbaar.

De landschappen liggen vast op een plank,

maar hun boodschap beweegt.

Tussen hier en daar,

tussen openheid en omkadering,

ligt een grens - overdekt

Ze hangen stil.

Speels van vorm,

bijna onschuldig.

Maar niets is toevallig:

ze zijn geplaatst,

geordend, geleid.

Wat vrij lijkt,

maakt deel uit van een groter patroon.

We denken te kiezen,

maar bewegen vaak

binnen grenzen die al voor ons zijn getrokken.

Kleine canvassen,

grote kansen.

Niet zoeken — maar zien.

Door het raam van bos en water,

waar stilte op het meer drijft,

lijkt de wereld net iets verder weg —

en jij net iets dichterbij.

Ieder mens loopt zijn eigen weg.

Soms helder, soms een kronkel in de mist.

Wat achter haar ligt is haar verhaal —

wat voor haar ligt, nog ongezegd.

De weg stelt geen vragen.

Maar hij bewaart wel geheimen.

Niet luid,

niet op zoek naar bevestiging.

Haar contouren zacht,

bijna fluisterend aanwezig.

Naakt - maar niet blootgesteld.

Zij staat daar,

zonder opsmuk, zonder vraag.

Zij is.

Vier vrouwen.

Geen portretten, maar aanwezigheid.

Geen gezichten, maar vormen van kracht.

In rood, oranje, geel

verschijnen ze fel, Groen draagt hen -

Abstract en ongrijpbaar,

maar onmiskenbaar vrouwelijk.

Een samenspel van kleur en karakter :

zichtbaar, voelbaar, vrij.

Vrouw in in balans —

waar emotie, lichaam en geest elkaar ontmoeten

Emotioneel is ze verbonden met haar diepste gevoelens,

voelt ze zonder te verdrinken,

omarmt ze kwetsbaarheid en kracht tegelijk.

Lichamelijk beweegt ze met bewustzijn en respect,

kent ze haar grenzen en mogelijkheden,

een tempel van leven en energie.

Intellectueel zoekt ze, vindt ze rust in gedachten,

en ruimte voor groei en reflectie.

Dit lichaam draagt haar verhaal,

in elke lijn, elke ademhaling,

een harmonie —

een heelheid

In de wereld van het allerkleinste,

waar de wetten anders zijn,

zijn de grenzen tussen dingen vervaagd.

Twee handen raken elkaar,

een punt van contact,

waar energie uitwisselt,

waar trillingen samenvloeien.

Alles is verbonden,

alles is energie,

en op dit diepste niveau

bestaat geen afstand.

De onzichtbare dans

tussen materie en bewustzijn,

tussen jij en ik.